Barış öğütleri Şiiri - Turgut Özatlı

Merhametini esirgememeli sevgiden,ihmal etmemeli ve ırak bırakmamalı yüreklerimizden her inançta kutsanmış bu kutlu kelimeyi.Toz kondurmamalı ve düşürmemeli dillerimizden,haykırmalı her daim...

Özgürlüğün tutsak,sevdanın yasak olduğu çorak topraklarda yeşertmeli onu. Bütün uzuvlarımızla hissetmeli,her zerremizde hüküm sürmeli barış.Mahal vermemeli serseri kurşunlara,vaktinden önce bilet kesmemeli ölüme...

Sevgiliyi bekler gibi beklemeli barışı
Özlemi karşılar gibi karşılamalı
Ve bir misafir gibi ağırlamalı onu...

Sırtlamalı tek hamlede yükünü.Peşinde sürüklemek yerine,peşinden sürüklenmeli barışın.Barış kumbarasında biriktirmeli sevda sözcüklerini.İsraf etmeli,gittiği her yere götürmeli,gördüğü herkese söylemeli onları.Sırtından değil ama,yüzüne vurmak için söyleyebilmeli...

Bir avuç nefret yerine,barışı ikram edebilmeli düşman bildiğine.Evladım güvende deyip,başını yastığına rahat koyabilmeli bir anne.Mayın yerine sevgi döşemeyi akıl edebilmeli...

Frenlememeli,son sürat devam edebilmeli barışa.Alınan yolun(medeniyetin) , hızla doğru orantılı olduğunu anlayabilmeli...

Gözümü kırpmadan vurdum demek yerine,gözümü kırparak da sevebilirim diyebilmeli bir insan.Geç kalmamalı sevginin öğrenilir bir şey olduğunu anlamakta...

Barıştan da nasibini alabilmeli,savaştan olduğu kadar...

Ama...

Barış; güvercinle değil,insanla anılabilmeli önce...