Barış Manço Şiiri - Ahmet Emin Atasoy

gülpembe’nin dönmeyişi
gitmez bitmez ağrısıydı
sesi demir dağlara
merhamet çağrısıydı.
yunusça, pir sultanca,
zeybeklerce, efelerce
sevdi vatan toprağını;
şarkılara ince ince
ördü vatan toprağını.
bakışı da, gülüşü de,
o rüzgârlı saçları da
barışı yeşerttiler
gönül tarlalarında.
kalbi sevda denizi
çok verirdi, çok alırdı;
sevilmenin böylesine
bir kalp nasıl dayanırdı?
evet, nasıl dayanırdı?
ve patladı sevgi topu
küstü gitar telleri,
kol düğmesiz kalıverdi
gitarcının yenleri.
süresiz bir yolculuğa
koşar gibi yeniden
çıkıverdi göklere
nota merdiveninden.
japonya’da çiçekler
uykusunda ağladı,
oysa manço öldüğüne
kendisi inanmadı.