Barış Karabel Şiirleri - Şair Barış Karabel

Yaşamın verdikleri,
Aldıklarından daha az.
Tatminsizliğimin sorgulandığı
Beyin odacıklarım,
Artık birer birer susmaya başladılar.
Bıktım biliyor musun?

Kara günün ardından
açan güneşin gözleri
seni sarıyor bedenimde
Tıpkı açan güllerin
hayat heyecanı var içimde.
Sen... Sen... Sen...

Hayat ne garip
Aşık oluyorum galiba
Ama o...
O kadar soğuk ki...
Bir o kadar da acımasız.
Yüklü olduğu duyguları,

Kendime küçücük bir dünya kurmuştum,
Seninle olan...
Paylaşmaların monotonluğa dönüştüğü,
İçimi her an cız ettirecek...
Bu kelimeyi sen öğretmiştin bana
“Beni sevecek insan içimi cız ettirmeli...”

Hayat ne acı...
Bu gün gittiğim yol
Bir başka oldu gözümde.
Anamın gözüne bakamaz oldum
Söyleyemedim ölecekmişim diye
Zor olanın bunu dinlemesi mi?

Unutulmak istiyorum
Nefesimin tükendiği anı,
Yalnız yaşamak istiyorum
Allah’a yalvarmak,
Sitem etmek istiyorum.
Keşke seni görmeden alsaydı

Ölüm benim için bir bardak su gibi
İçeceksin....
Bitecek tüm hayaller

Haykırmak için ne kadar
Tutsam da nefesimi
Çaresiz kalıyor beynim
Öğretememişim seni sevmeyi
Kalbime...
İsmini unutmak kadar

Bu gün dördüncü gün...
Ölümü unutmuşum bile,
Sadece sessizliği dinliyorum.
Gözlerim karşımdaki
Sehpada duran fincana
Takıldı.

Gene saat iki buçuk
Demli çayın buğusuyla
Bir paket sigara kıvamındayım
Bu gün üçüncü gün...
Üç gün önceki gibi
Korkmuyorum ölümden...