Barış Güvercini Şiiri - Afet Kırat

Hüzne akan ırmağın kıvrımına takıldık
Hıçkırarak ağlıyor yüzümüzde tebessüm
Daha ateş ermeden kıvılcımla yakıldık
Vakit çok geç olmadan bulunur mu bir çözüm?
Güneş söndü ay söndü matemler bize döndü
Hayalet evler doğdu sokak dehlize döndü.
Belki doğrular döndü yer verdiler yalana
Suçüstüne suç bindi göz yumuldu talana.

Dudağımızda ağıt dökülmüyor buz tuttu
Hanelerde yanıyor acısından kör ışık
Kurtuluş savaşını hangi hain unuttu
Yaşıyorduk birlikte hep el ele barışık.
Kuşlar bile kahırlı uçuyor uzaklara
Düşmeyelim diyerek bombalı tuzaklara.
Duyulmuyor dışarda bir tane çocuk sesi
Şehrin üstüne çöktü göğün gri kubbesi.

Kurtaralım zindandan, mahkûm olan düşlerden
Şehitlerin kanıyla kurulan bu vatanı
Vazgeçmek olmaz asla çocuksu gülüşlerden
Yeni baştan görelim sabah ağaran tanı.
Dağılacak mutlaka gökten düşen bulutlar
Allah kadir her şeye tükenmesin umutlar.
Acımasız ayaklar çiğnediler feryadı
Diller konuk etmedi yoktu türkünün tadı.

Bu yangın ki duyulur dünyanın her yanından
Dumanı kan kırmızı ateş saçar her yana
Korkmazlar mı acaba acının isyanından
Bu vahşete bu zulme insan nasıl dayana?
Bekliyoruz sokaklar yeniden uyanacak
Pembe beyaz kırmızı çiçekle boyanacak.
Bülbül yuva yapacak kızların gamzesine
Hüzünler düşmeyecek şiirin dizesine.

Rüzgâr bizim kar bizim yağan yağmur bizimdir
Gökte uçan uçurtma rengârenk kelebekler
Gençlerin içindeki sönmez onur bizimdir
Bizden almak isteyen boşa kapıda bekler.
Uçurtmalar uçacak kelebekle birlikte
Huzur sükûn mutluluk değil midir dirlikte?
Haydi verin el ele bize yakışır barış
Bulunmaz böyle ülke aransa karış karış.

Bu haklı arzuhaller arza dayanacaktır
Gerekirse hukuku yazarız yeni baştan
Gaflet içine dalan elbet uyanacaktır
Küflenmeyiz herhalde gözden dökülen yaştan.
Ey barış güvercini uzaklaşma bize gül
Milliyet deme sakın küser mi güle bülbül
Sen gül ki hepimizin gözyaşları kurusun
Ey barış güvercini bizlerin gururusun.