Barış Şiiri - Mustafa Sargın

Erkenden yola koyulduk
bileciğe doğru
hüzün geceden başlamıştı
beynimizde kıyametler kopuyor
kelimelere dökülmüyor dökülemiyor
çıt yok arabada
üçbin dörtbin devirlen
yolu bitirmenin gayretindeyim
annesi arkadan oğlusuna
akşamdan yaptığı kurabiyeleri
yermisin diyerek uzatıyordu
iki tane zeytinli vardı
biri bana biri oğlusuna
diyerleri peynirli idi
derken
adapazarı pamukova osmaneli
sardık virajlara dağı tırmanıyoruz
mermer yatakları göründü
tepeyi aştık
kısa bir muddet sonra
bileciğe vardık
beraber olacağı arkadaşlarıylan buluştuk
zaman geçiyor vakit daralmıştı
şeyh edebali türbesine
ziyaretimizi yaptık
aşağıda çadıra gecip
kısa bir dinlenmeden sonra
kalktık ayrılığa adım adım yaklaşıyorduk
son kaçınılmazdı vedalaştık
sessizlik zirvede
akıllı ol oğlum dediğimi hatırlıyorum
sensiz dönüyoruz
içimizdeki volkan oluk olmuş
gözlerimizden yaş akıyor akıyordu
kan çanağına döndü gözlerimiz
ben önümü göremiyorum
yağmurlu havada sileceği olmayan araba gibi
şunu bilesinki
gözyaşlarımla yüzümü yıkamanın
ne kadar güzel bir şey olduğunu anladım
eve geldiğimizde herşey seni
bize hatırlatıyordu
yatağının üstüne bıraktığın pantolonun
bizde büyük etki yaptı
kıyamet kopuyordu sanki
bir düğüm boğazıma tıkandı
ölüyorum sanki
bir gayret balkona çıktım
avazım çıktığı kadar
barış diye iki kere bağırdım
haykırışım göklere çıktı hepsi birer yıldız oldu
seni bana hatırlatan