Ne bahtı karalısın.
Sen ömründe her şeye geç kaldın. Hiçbir mutluluğa zamanında yetişemedin.
Biliyorum geç kalmak elinde değil, kaderin. Elinde olsa uçarak gelirsin.
Annenin ölümünü bile çok sonradan haber aldın.
Geldiğinde mutluluk sofrasından sana, sadece kırıntılar kalmıştı.
Dalıp dalıp giderdi gözlerin, ne hayal ederdin kimse bilmezdi.
Söylemezdin. Biz sorunca espri yapar, gülümserdin.
Fark etmedim sanma, acılar içini kanatırdı,
kan kusup kızılcık şerbeti içtim dercesine saklardın göz yaşlarını.
Hep gülümserdin, birde seni üzüntülü görüp acı çekmememiz için.
Oysa, daha çok dokunuyor kanıma bu halin
Halbuki doya doya ağlasan, içine atmasan,bu kadar incinmeyeceksin
Sen, Dedenin, Anneannenin cenazesine de yetişemedin.
Onları da son günlerinde dünya gözüyle göremedin. Olmadı haberin.
Annenin mezarına bir yıl sonra gidebildin.
Kabrinin başında ayakların titredi, yoktu ayakta duracak gücün.
Yandaki mezara tutunarak diz çöktün.
Bir ara gökyüzüne kaldırdın başını, ilk kez orda gördüm göz yaşlarını.
Bana baktın, ağlamıyorum üzülme, gözüme toz kaçtı kardeşim dedin
Şimdi beşinci gününü doldurdu,yoğun bakımda oğlun
Eğer ölürse sen yine geç kalacaksın
Ve biliyorum ki gözüne sürekli toz kaçacak
Ne olur, bari bu kez geç kalma abi
04.11.2008
Fatih Sultan ÇelikKayıt Tarihi : 4.11.2008 11:06:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.