Bardağın Kokusu Şiiri - Esra Birge

Herkes giderken ısrarla kaldığım şehir
Beni burada tutan, ne hava ne toprak,
Burada tutan bir kağıt bir kalem...
Bir yazı yazılacak kim bilir uzun uzadıya
Bir ömür var yaşanacak kimle nerede bilmem ama ayaklarım gitmiyor senden...
Senden önce ve senden sonrası diye ayrı hayatlar bahşedildiğinde yürümem gerekli yol genişleyecek ve yanımda olacağıni bilerek düşüncelerde bulunmak hiç o kadar göründüğü gibi yalnızlığa boğmuyor...
Aksine içimdeki çocuk kendini bırakmak istercesine bu aralar pek bir kıpır...
Canlı bir insan için canlı bir çiçek, yaşam maskesi olsa gerek,
Şayet her gün cam bir bardagin kokusu sarsın evi istiyorum,
Aynı bardakta senin dudak izin kalarak, çiçeklerin kokusu kalarak evimizin güneş gören köşesinde bana bakarak doktorum olsun,
Şifalar dağıtsin ellerin, gozlerin ve dudakların...
Şairlere deli demek hem gülünç hem gerçekçi geliyor
Çünkü şair görmediğine aşk, görmediğine özlem duyar,
Tıpkı senin için benim duygulanişim...
Aklıma gelince; gözlerim ve dudaklarim ağlar, abartı değil bu,
Boğulmak hiç değil, yaşayan suda nefes biriken suda; yaşama hava, yaşama oksijen katmaktır...