Baraka Şiiri - Yusuf Gökbakan 2

BARAKA
Pürüzsüz bir gök istiyor martı,
Denizin köpüğü alınmış olsun bir de,
Martıların ojeleri kazınmalı…
Aseton.

Bir ressam kumsalda,
Kumdan tasvirler düşlüyor.
Yitiyor kirpik kirpik fırçası.
Harap, terk edilmiş bir baraka düşüyor tuale…
Karton.

Barakanın teneke çatısında,
Ojesi kazınmış martılar.
Buruş buruş bir hayat koyuyorum içine;
Ressam çevrimdışı.
Sarı bir darbe kasvetini katıyor ağırdan.
Yaz kayıp,
Hazan yaprak yaprak getiriyor kışı.
Tersi düzü bir aşk titriyor her tarafta.
Pörsük yanaklı,
Dudakları sarkık bir hüzün.
Zehir zemberek sancılar voltada.
Yılanca, sinsi…
Piton.

Derken bir çağrı,
Ezgin düşlerim yazdan kalma sarmaşıkta.
Kıvrık bir pus,
Gülüşlerin cilalıyor pasını barakanın.
Küpür bir perde penceresinde: soluk.
Kazınmadı mı hâlâ ojeleri martıların?
Ben duramam gerisinde,
Gizemli perdelerin.
Yeri yok artık dudaklarda,
Afilli söylemlerin.
Övgüler kabarık;,
Cafcaflı sözler, şatafatlı ilhamlar.
Slikon.
YUSUF GÖKBAKAN.