Bar'da Şiiri - Toygar Uludüz

insan kendi teninden başkasının kokusunu duyar mı
bir girdaba dalıp da kendini kendiyle boğar mı
konuşmam hiç artık bu engeller bana ait
bağıranlar iyi hoş da susanlar hep sağır mı

çalınır vakitlerin en süslü anlarından karanfiller
sen geçip gitsen de yürekten geçmedi derler
faili belli caninin, aslı kendinden muzdarib
kan revan hatırda bazen tebessüm ederler

ihtimaller de tükenmiş bitmiş tayfanın katliamı
haykırışlara dur denmiş tükenmiş aşığın feveranı
gözlerde kalmadıysa da saklıdır bu güzellik
zorla olmuyorsa da zorbadır bu güzellik

sözün bittiği yermiş noktalarmış palavra
hissettiğim kadim duygular artık birer paçavra
menfi duygulardan arınmış, vücuduma tıkılmışım
silahlarımı gömmüşüm kimseyi de çağırmam

bağırmıyorum artık yırtılana dek ciğerim
aramıyorum bu evrende kaybolmuşsa da diğerim
her şey vaktiyle olsun ve yaşında yaşanmalı
hak edilen ellerin tadına olgunlukla varılmalı

bir silgidir elimde şimdi bunları yazan
bitmez bilmez, çok yer kaplıyor içimdeki hazan
biriktir kederleri günü gelir yırtılır kozan
devir sana seslenmekte hep kazan kazan kazan

kaybetmekle yükümlü ölümlü ruhlarımız
dün kayıp gitti bugün elimizde sandığımız
üstü rutubet ve toz kaplı o dostluk sandığımız
yüzyılın kaçıncı çeyreğinde saklıdır anahtarı

hayat deyip geçmedim yaşamak zor imiş
geçilen yolların gardiyanları bana düşman kesilmiş
titreyen sesler ve kırık parmaklar ardımda
gördüğüne inanma canım, ak bildiğin siyah imiş