Bap-1 Şiiri - Ela Somit

Bazen öyle şeyler yaşamışım ki......
Bakıyorum; seni görüyorum.
Kendimi görüyorum
Gururumla, yüreğimle, kavga ediyor canımı acıtıyorum.
Canım acıyor çünkü özlüyorum.
Seni, beni o kısacık anlarımızı.
Film kareleri yada flashbackler.
Belkide.......
Patlayan flaşlar gibi yandığı anda sönmek zorunda olanlar.
Belki de hissetmek.
İçinin yandığını, içinin aktığını
Ruhunun ezildiğini...
Er gibi olabilmek.

Çok arındım.
Arındım.
Temizlendim.
Ruhumu, özümü, içimi temizledim
Güçlendim geldim.
Sana kendimi sunmaya seni senden almaya, bırakmamaya geldim.
-o gün bugün mü?
“O özel gün? ”
okşuyorsun yüzümü
saçlarımı öpüyor, sımsıkı tutuyorsun beni.
Ellerim yanıyor... yüzüm pembeleşti,
içim
içim titriyor dokunuyorum yumuşak derine sıcaklığına düzensiz kalp atışlarına.
Öpüyorum
Öpüyorum
Nefesim kesiliyor.
Güçlükle güçlü ama kesik kesik
Zevkle “öp-öp-ü-yorsun......
Biliyordum.
Boşa değilmiş bu beklemem, bu arınmam, sana kendimi sunmaya
seni
senden almaya, bırakmamaya geldim.