Banliyö Treni Şiiri - Taner Şahin

Bir istasyonda bıraktım suskunluğumu
Nice oldu demir rayların yorgunluğu taşıdı
Akşam rüzgarlarını
Işıklı vagonlar dolusu yalnızlığımı

Kimsesiz yoksul üşüyen bir bank,a bıraktım
Sırtımdaki ceketi
Kibritimi tek dal son sigaramı
Buza kesmiş sözlerde donuk kaldı bakışlarım
Bıraktım gözyaşlarımı
Karlı havayı tipiye çeviren bir banliyö trenin düdüğünde

Sarhoşluğumu bıraktım martılar uçuşup ağlaşırken
Bıçak gibi kesen ayaza
Beklediğimdin otuz iki basamaklı merdivenlerde
Ezilirken ağır yaralı duygularım

Beklediğim din gelecek dedim gelecek son trende
Perondaki gişe memuruna bıraktım son paramla
Ölüm emrimi
Ben halâ yaşıyormuyum
Baharlar yaşıyorsa..