Bankacı Mustafa.! Şiiri - Kemal Pekin

Gözünde gözlük başta kır saç,yaşta kırkbeş ancak
Duydum komposun, hayatın gerisi şimdi ne olacak

Bir görürüm,bazende hiç görmem acep ne edersin,
Unutma fakir gönlümüzde hala varsın ve esersin

Kimedir bu küskünlüğün,kimedir bu sessizliğin,
Küpünedir zararı sirke misali o sert keskinliğin

Ne varsa eskilerden na-hoş olanları atmalısın,
Bu günün değil sen yarının sen'ini yaşatmalısın

Gönül sevenlere mi küskün,sevilenler mi sessiz,
Kemal-i bir ömür geçiyor ki o ömürler de sensiz.

Ömürü kısa sanıpta bizdende iş geçmiş deme
Eserlerin en makbulu kırkından sonra vermede.

Hani o canla başla koşanlar artık nerdeler şimdi
O ateş gibi insana ne oldu ki artık sessizce dindi.

Görmeseydim sende bu rüzgarı olmazdım fırtına,
Demiyorumki sana taşı bizi omuzunda al sırtına.

At durgunluğu üzerinden zaman ki hiç durmuyor,
Olmuyor Mustafa abi böyle hiç olmuyor, olmuyor.

Küsme namerdlerin sözleri ile çekil gölgesinden
Çatlasın haykırdıkca haksızlar senin sesinden.

Fışkırmalısın o zaman ışğında berrak sabahların
Tükürmelisin içine, kahbe, zalim, acımasız hayatın

Öyleki bu can sana da bir daha gelmez sanarım
Esersiz göçüp gidecek ömüre her daim yanarım.

Nafiledir hayat gelip böyle gececek sanacağız,
Ama gidenlerden de bir şeyleri hep anacağız.

En son diyeceğim budur gerisine aklım ermez,
Niçin dostlarımız bir nebze bize kulak vermez.

Kimi insanı birbirinden bazen eserleri ile seçeriz,
Okuruz bir gün mezarının taşını güler de geçeriz,

Tabii ki o gönüllere tatlı bir hüzün o an çökecek,
Ne olursan ol ismin bankacı Mustafa.! gececek.