Bangkok Kızları Şiiri - Mehmed Sarı

Sabahlar vardır ki,
sevgilinin öpücüğü gibi
girip penceremden içeri
göz perdelerimi yalayarak
şehri kuşbakışı seyrettiğim otelimde
güneşin ışınları uyandırıyor beni...
Koşuyorum hemen pencereye
ve daldırıyorum etrafa gözlerimi
seyreylesinler diye aşağıdaki alemi...

Aşağıda binalar
Binalar şehirlerin aynası sayılır,
-demiş ellerinden emekli bir bilge-
ve toplumun varı- yoğu binalardan anlaşılır.
Kimi külüstür bir eşeğe benziyor
kuheylan bir tay gibi görkemli kimi.
Kimi sapasağlam, kimi ölümcül hasta
kimi başını bulutlara salmış
yerin dibindedir kimi...
Kimi gülümsüyor yaşama
bir genç kız gibi alımlı,
kimi zor taşıyor kendini
doksanlık bir insan gibi yaşlı.

Aşağıda binalar
Binaların çatılarında kızlar,
binaların balkonlarında kızlar var.
Herbiri bir ekmek teknesi,
Herbiri bir çamaşır makinesi,
Herbiri kaldırım boyu seyyar satıcı
Her biri yürekte sevda, beyinde acı...

Kızlar yaşamın bekasıdır
Dünümüzdür göbekten bağlandığımız,
Ve yarınımızdır
önümüzde bitişsiz bir yol gibi uzanan,
Çiçektir yakamızda
Altın bir çelenktir hiç inmeyen başımızdan,
Ve sızısıdır tabanlarımızın
ağır yük altında kanayıp duran...

Acıyı onlar estirir yüreğimizde
ömrümüzün oncasını kemirip bitiren,
Mutluluk da onlardandır
gönlümüzde çöller çiçeklendiren...

Penceremden bakıyorum dışarı
Aşağı insem
sanıyorum ki
eriyip dağılacağım
onların yorgunluklarında,
Ve inaniyorum ki
ömrümün sonuna kadar
onlar bir kale duvarı gibi
yıkılmadan kalacaklar duygularımda...

Penceremden bakıyorum dışarı.
Dışarısı koca bir karınca katarı...
Dışarısı durmadan oğul veren bir arı...
Dışarısı filiz filiz, çiçek çiçek kızlar alayı...
Kızlar çok şeydir
sen yalnızca buna inan,
Kızlarsız ne dünya güzeldir
ve ne de insan! ...