BANA ZEHİR OLAN ŞEKER
Geçenlerde bir gün eve dönüyordum; sık sık uğrayıp belli miktarda akide şekeri aldığım dükkana girdim.Tezgahın önünde bir zatın durduğunu görmedim diyemezsem de, alışveriş ettiğini farketmedim.Beni senelerden beri tanıyan, alacağım şekerin cins ve miktarının asla değişmeyeceğini bilen dükkancı şekeri kağıda koymak için kaşığını arayıp buldu, tartarak bana uzattı.Tam bu sırada yanımda duran zat, çok tatlı olduğu kadar etkili bir sesle:
-Sıramı başkasına verdiniz; benim için şeker koyarken kaşık yerine parmaklarınızı kullandınız;
benden özür bile dilemediniz, bu doğru mu? deyince dükkancı da ben de şaşırmıştık.Dükkancının şaşkınlığı, bir müşteri kaybetmek korkusundan olabilir; fakat benim şaşkınlığım bir taraftan bu haksızlığa sebeb olduğum için duyduğum utanmadan, öte yandan da bir vatandaşın sıra hakkını bu kadar dokunaklı ve nazik bir surette istemesinden duyduğum sevinçten ileri geliyordu.Gerçi dükkancı özür diledi, ben de kendisinin şeker aldığını görmediğim yolunda çok zayıf özürlerimi ilave ettim.Benim için hazırlanan şekerleri kendisine teklif etmek fikri zihnimden geçti; derhal düşündüm:Onun mutlaka benim aldığım miktar ve nevide şeker elime tutuşturulmuştu.Dükkandan çıktım.
Yolda elimdeki şeker, sanki parmaklarımdan dökülüyor, evde şekere baktıkça içim sızlıyordu.Velhasıl o şeker bana zehir olmuştu.Fakat bütün acılıklar içinde hakkını isteyen o etkili sesin bana verdiği hazzı asla unutmayacağım.Hakkını istemeyi bilen ve ihmal etmeyen vatandaşa ta içimden minnet duyuyorum.
Saati mi şaşırdı bu hıyar?
Gerçi hiç saati olmadı ama
En azından birine sorar.
Cebimde bir lira desen yok,
