Bana yâr olmayanım Şiiri - Burçin Çelik

Yine Derdimin beni derinlerimden yaktığı yerden yazıyorum sana

bir aile fotoğrafımıza denk geldim geçen yüreğim malumundur ki yine darda
sanki herkes mutlu da bir ben birazdan hepsini katledecek gibi bakmışım
o sırada kafamda kaç şiddetinde deprem vardı acaba

her şeyi içine atmak içini atık deposu yapmaktır sevgilim
Baksana acımadan yarıp iç organlarıma
Zift gibi olmuştur eminim ciğerim
Ben içime atmamam gerektiğini içim dışıma çıka çıka öğrendim
Sen ise bana gelmen gerektiğini ben senden geçince….

Ama sana asla kötü söz etmeyeceğim
Sabaha kadar içip sakallarının hayalini seveceğim
Çünkü ben hayata tutunmaya onlardan başlamıştım
Sonra seni benim yanıma koymadıklarını düşüneceğim
Mutluluk denen soysuzu yakalarsam ona dilimden geldiğince söveceğim

Sana pek belli edemedim ama saçlarının arasında kaybolmayı çok isterdim
Ve asla kendi kayıp ilanıma izin vermezdim
Bazı ölümler sadece bir kez öldürmüyormuş insanı
Bunu da yokluğunda hece hece ölürken öğrendim

Hayat bağırabildiklerimiz kadar bence sevgilim
Bak bunu da ilkokulda öğrendim
Böyle birden dersin ortasında kalkıp
“Hocam Ayşe nin parasının dörtte biri umurumda bile değil, benim burada dörtte dördüm çürüyor” diyemedim
Ya da
Okul çıkışı bindiğim minibüste kaptanın “arkaya doğru ilerleyelim” demesine
“Ben bittim ilerleyemiyorum “diye bağırarak cevap veremedim

Şimdi de ne seni bana vermeyen hayata ne de sana bağıramıyorum
Dünya ile Gökkubbe altında sıkışmışım gel beni buradan al da diyemiyorum
Sanırım ben seni severek kendime şirk koşuyorum
Biliyor musun
Seni aynı babama benzetiyorum
Onun da en sevdiği spesiyaliydi hayallerimi yemek…

Hani yorgunluktan ölüyorum der ya insanlar

Benim bana yar olmayanım,

Ben galiba her gece bir daha ölmekten yoruluyorum….

Burçin Çelik