Bana Yalnızlık Yakışıyor Anne

Gönlümde ince bir sızı oldu tüm şehir.
Ne yana baksam geçmişimden bir akis,
Ne yana gitsem burcu burcu o koku,
Ve ne yana dönsem tebessümüme düşman bir gülüş!
Yere göğe sığdıramıyorum bu gönlümü anne,
Yorgun kalıyor bu şehirde nefeslerim.
Kayboldum kendi kalabalığımda.
Her geçen gün nefes nefes tükenen ruhumda
Acıyı hüzne katıp içiyorum anne
Ve tüm hüzünlerimi bir tebessümün ardına gizliyorum.
Sonra deli gönlüm bir türkü de buluyor kendini.
“Sevda değildi bu, sanki bir düştü
Sürecek diyordum sonsuza kadar.”
Bir türküyle yalnızlığıma dem vuruyorum.
Bana yalnızlık yakışıyor anne!

Bir şiire hüznü işliyorum ilmek ilmek,
Yalnızlığım şiire satır satır dökülüyor.
Gönlüme çöreklenen sızıya eş tutuyorum şiiri.
Uçsuz bucaksız çöllerde vaha oluyor şiir,
Yine yalnız yine kimsesiz kalıveriyor çorak vadilerde.
Ve anne, yüreğim gibi bahara hasret kalıyor şiir.
Bu yüzden anne, bu yüzden…
Bana yalnızlık yakışıyor…

Bana yalnızlık yakışıyor anne!
Bu köhne sokaklarda bir başıma,
Heybemde üç beş kitap,
Gönlümde kırgınlıklarım,
Gözlerimde bir avuç hüzün
Ve Hakk’a uzanan ellerim…
Böyle kalabalık ve yorgun yüreğim…
Bana yalnızlık yakışıyor anne!
Bana yalnızlık yakışıyor…