Bana Verilen Kader Şiiri - Nesibe Buyrukçu

Hoş geldin dünyaya bebek dediler,
Yüzüme bakıp mutlulukla gülmüşler,
İpleri takılmış tezgah verdiler,
Üstünde bir model,rengarenk ipler,
Keskin ağızlı bıçağıda koymuşlar.

Epey bir zaman durdu bunlar,
Bir kenarda sessizce beklediler,
Çoğu anlamsız gelsede verilenler,
Nerden bilecekki aklı ermediği bilgelikler,
Tezgâha takılmış model,yumaklar.

Gençlik yıllarında dokunmuş bir kısımlar,
Bakmışki bir elinde bıçak diğerinde iplikler,
Hayatın modelini dokuyor yaralı parmaklar,
Belirmekteymiş önündeki resimler,
Ustalık ezbere bilmek değil,demişler.

Beyinle,mert yüreğin birleşirler,
Pak duygularınla harman olurlar,
Yaralar,kesikler zamanla iyileşirler,
Dil bıçak gibidir,kullanmak hüner ister,
Hayatımız halı tezgâhı,yaşadığımız modeller.

Modeldeki renkler,yaşamın simgeleri,
Amaç halıyı dokumak değil,iyi bilseler,
Yaşam modelini,pak bitirmek isteyenler,
Riyadan arınmış,yürek ister dediler,
Yoksa modeli çirkin ahlaka benzerler......

Bana verilen bu öğütler,
Bugüne kadar kulağımda küpeler,
Hay ile huy ile geçiyor günler,
Hüznü,kederi,neşeyide paylaşmayı bilmeliler,
Eline,diline,beline sahip ol dediler,
Cennete döner dünya,bunu bilenler....

Makstım öğüt vermek değil,af etsinler,
Garip Nesi derki; cana can verenler,
Elimizi vicdanımıza koyup,beş dakika düşünelim der.............

Suç_u lisân ettimse aff ola.