‘-Ne kötü insanlar var dünyada’, demiştin anne
‘-Ne cimridir ki onlar;
saçındaki bitini vermezler adama! ’
‘-Parmak uçlarımda tuttuğum gülü ver anne’, dedi yavrum
‘-Onları ver, kaç para eder bilmem,
başka da birşeyim yok bugünlerde,
-Biliyorum onlara lazım, satsınlar anne,
kendilerini kurtarsınlar'.
Böyle dedi canım kızım,
Bilmiyordu ki; zelzelenin kucağında geceleyin,
toprağın kestiğini cümle âlemi.
Ayaklarına dolaşan çarşafın çiçeğini,
Giderek allaşan gonca sanıp,
çok yalvardı bana balım,
Görmüyordu ki;
parmakların yerinde yeller estiğini.
22.04.2000-13.08.2008
Orhan TiryakioğluKayıt Tarihi : 8.1.2008 21:57:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Ne kötüdür depremin afeti, en kötüsüdür elbette; felâketlerden yararlanmak ve yardımı çok görmek. Çocuğun gözünden ortamın ve annenin bakış açısıyla yoksulun halini yansıtmayı çabalayan bir şiir. Saygılarımla.
TÜM YORUMLAR (1)