Bana Sevmeyi Öğrettin, Kendin Hiç Öğrene ...

Benim gözümde, nail bir yerin vardı biliyor musun?

Dünyanın öbür ucunda olsan bile,
her an sokakta karşılaşacakmışız gibi hissediyor,

Saatlerce aynanın karşısında hazırlanıyordum.
Ben aynaya bakmayı senden sonra sevdim mesela.

Kendimi sevmeyi de senden sonra öğrendim.
Ama bir gün,
beni bir fanusun içine koyup,
bilmediğim bir okyanusa bırakacağını bilseydim…

Sevmeyi senden öğrenmek istemezdim.

Tecrübesizdim.

İstersen cahillik de buna,
istersen çocukluk.
Belki de saf bir aptallıktı.

Sen beni keşfetmeye çalıştıkça,
ben kendimi değerli hissettim.

Ama öyle değilmiş.

Aslında,
sana gösterdiğim —ve senin her defasında acıttığın—
o kırılgan yanlarım için pişman değilim.

Yine de bazen diyorum ki,
iyi ki daha fazlasını anlatmamışım sana.

İyi ki daha fazla açmamışım içimi.

Çünkü sende bu kapanmışlık,
bende bu duygusallık varken…

Bir daha toparlayamazdım kendimi.

Buna da şükür.

Hâlâ nefes alacak sebeplerim var.

Üstelik… sana rağmen.