Bana olan Şiiri - Emrah Bekci 2

Sana olan sevgim, eski çağdan gotik bir tapınağın sütunlarının konuşan dili gibiydi,
Sana olan özlemim, zamanın ilk işlediği andan, sana vurulduğum vaktin durduğu ana kadardı,
Sana olan âşkım, geçeyle gündüzün; yağmur ile denizin, bulut ile kar'ın vuslat baharı gibiydi,
Sana olan öfkem, ateşin ifriti, son baharın kırları yok edişi, bir bedenin toprağa defin edilişiydi.
Sana olan yok artık! Çünkü öldürdün ben de olan seni.

Sana olan gururum, tufan öncesi bir geminin, dalgalara meydan okuyuşu gibiydi,
Sana olan sabrım, çöl rüzgarlarının kumlara işlediği sessiz duaları gibiydi,
Sana olan inancım, kör bir dervişin bastonuna yüklediği bütün yollar gibiydi,
Sana olan sevinçlerim, kanadı kırık bir kuşun yeniden göğe yükselişiydi.

Sana olan kırgınlığım, mevsiminde açmayan bir çiçeğin sessizce yitişiydi,
Sana olan hayal kırıklığım, bir denizin yıldızları yutarken ki karanlığıydı,
Sana olan pişmanlığım, suskun bir sazın tellerinde gizli yarım kalmış türküydü,
Sana olan vedam ise, sonsuz bir kış gecesinin sabahı reddedişiydi.

Sana olan yanılgım, düşlerin gerçeklerle savaşıp nazikçe kaybedişiydi,
Sana olan duam, bir mabet taşına kazınmış, göz yaşlarım ile yıkanmış, fakat unutulmuş dualardı,
Sana olan huzurum, dağ yamaçlarında esen rüzgarın soğuk nefesiydi,
Sana olan acım ise, sönmeyen bir közün usulca küllere sarılışıydı.

Sana olan bitişim, bir kitabın kapağının artık açılmamak üzere kapanışıydı,
Sana olan tüm hikayem, ateşe verilen eski bir mektubun külleriydi,
Sana olan bağışlamam, ama hiçbir zaman unutamamam, suskunluk içinde kaldı,
Sana olan "son bir kelime", içimde yankılanan bir yankının fısıltısıydı.

Ve şimdi, sana olan her şey; geçmişin sessiz mezar taşlarına yazıldı,
Artık yalnızca gölgeler fısıldıyor adını, eski bir hatıra gibi,
Sana olan sevgim, özlemim, ve öfkem, tarihin kayıp yaprakları arasında kayboldu,
Ve ben, sana değil, kendime dönerek başladım yeni bir yolculuğa,
Yani, bana olana...