Bana nerelisin diyorlar Şiiri - Murat Ülkü

Bana nerelisin diyorlar.
Seni gösterip oralıyım diyorum.
Sana nerelisin diye soruyorlar.
Oralı bile olmuyorsun...
Beni bana, seni sana bırakmıyorlar,
Hâlbuki bu aşkın mimarı sensin....

Kendime geliyorum,
Bakıyorum bende kimse yok.
Sonra koşup sana geliyorum,
Sende de sen yok.
Anlıyorum ki herkes başkasında kalıyor...
Hâlbuki bu sevdanın sahibi sensin.

Benim aşkım büyük, çok büyük,
Ve büyükler konuşurken,
Küçükler karşılık vermez.
Sanırım bu yüzden sevilen sevmez,
Ben bu sevdanın amelesiyim.
Lakin bu aşkın tek sahibi sensin.

Beni sevdiğin gün yirmi dört saat aklımda,
Ben sevdanı ayakta tutmaya çalışan bir hamal,
Bir gülüşe, bir dokunuşa "seviyorum seni" diyorum,
Sen varlığımı da yokluğumu da sevensin,
Demem o ki bu aşkın patronu sensin.

Sevgimin dini, dili, ırkı, mezhebi yok,
Âhiretliğim sensin, bunu kafana sok,
Gönlüm sadece sana inanır, sana iman eder.
Şairde şiirde bu yolda sana adansın,
Ne Kâbe ne Kudüs, bu aşkın kıblesi sensin...

Evet ölmedim, sensiz yaşıyor da sayılmam amma,
Bir kez buluşalım, birkaç damla gözyaşı ısmarla bana,
Kimse senden daha iyi öldüremez beni anla,
Ruhumdaki bu acı, tek mirastır senden kalan,
Sen var ya sen, bu aşkın katilisin sen....

Beni bana, seni bana soruyorlar,
Anlatıyorum, rüyayı düş sanıyorlar.
Ne malda ne mülkte aklım hep sende,
Her anım, yokluğun yastığıma battığı günde.
Gelsende yokluğunun açtığı yaraları onarsan,
Bilmem ki, belki de bu yaranın merhemi sensin...

Hatırla, ölmek var, dönmek yok demiştim,
Benim hayatım artık sendin, sen olmuştun.
Benden geriye senden kalanlar, senden gidenler,
Bir kez doyasıya sar, sonra her ne olursa olsun,
İman et, inan ki, bu garip muradın sonu da sensin....