Sonbahar yıldızları gökyüzünü aydınlatıyor. Odam karanlık, yalnızlığın misafir. Perdeler rüzgara teslim pencerem yarı açık. Her şey sustu; gece bile.Boğuk sesimle sana sesleniyorum. Duymuyor musun? Şimdi sen uzağımsın, uzağımdasın. Sen şimdi bir tuzaksın. İçimde durmaksızın kanayan yaramsın. Sen şimdi her şeyden uzaksın…
Seni ilk gördüğüm an geliyor aklıma. Tanrım! Nefes almaya bile unutacaktım bakışların bakışlarımla kesiştiğinde. Üzerindeki kıyafeti hala hatırlıyorum. Zaten hiç unutmadım ki… Nefesimi tutmuştum. Sen farkımda değildin ve yanı başımdan geçip gitmiştin.
Şimdi söylediğim şarkısın. Bitmeyen şarkımsın. Üzerime okunmuş, eski gazete örtün. Yorgunum, uyumalıyım… Ben seni değil nefes almayı unutmuşum…
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta