Açsan kollarını tüm dünyayı kucaklardın,
Ama bana mıydı kahrın, kinin, kötülüğün?
Gözlerin, bir zamanlar baharı taşırdı,
Şimdi kışın soğuk rüzgarlarını üfler üstüme.
Sana sormak isterim, ne zaman yitirdin kendini?
Hangi köşe başında unuttun sevgiyi?
Hangi hayal kırıklığı aldı senden ışığını,
Ve hangi söz kuruttu dudaklarındaki merhameti?
Ben seni gökyüzü sanmıştım,
Bulutlar bile senden inceydi,
Şimdi bir fırtına gibi savuruyorsun,
Her şeyi, herkesi, beni bile.
Kalbinin içinde bir şehir vardı,
Caddelerinde neşeyle yürürdüm,
Şimdi harabelerdeyim,
Sessizlik yankılanıyor adımlarımda.
Bir gün, belki, yine açarsın kollarını,
Ama o zaman beni bulur musun bilmiyorum.
Çünkü yitip giden sadece ben değilim,
Sen de kaybolmuşsun içinde, fark etmiyorsun.
Kayıt Tarihi : 13.2.2025 19:22:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!