Bana Konuş Derler Şiiri - Büşra Bilen

Bana Konuş Derler
Çocuktum, masallara inanırdım.
Düşler kurar, güneşi beklerdim,
Büyütürdüm yüreğimde.
Bir gerçek bulmuştum kendimce,
Oradan buradan eskilerden.
Aslında gerçek değil, sebepmiş.
Sebeplerin içinde
Yaralar varmış,
Benim gerçek dediğim ise,
Sebepler dediğim
Kocaman bahanelermiş.
Kaç yağmur altında uyuyakaldım,
Kaç gece, ezberlemeye çalıştım.
Üşüdüm.
Yandım.
Düştüm.
Ve yıllar geçti.
Yaram sonunda beni sardı.
Aldanmışım.
Aldatmışım kendimi boş yere.
Şimdi anlıyorum neylerin bittiğini,
Ve şimdi anlıyorum neylerin başladığını.
Ondandır bu susuşum.
Ondandır bu gülümseyişim

Bana konuş derler
Hiçbir şey bilmeden,
Hiçbir şey görmeden,
Benim nasıl bir,
Çözülmüş ve asla,
Çözülmeyecek bir kördüğüm ile
Hayata tutulduğumu bilmeden,
Yetişemedim birçok şeye,
Ne kadar oldurmaya çalışsam da,
Gülümsemem de sakladığım,
Derin gözyaşımı bilmeden.
O yüzden ben,
Acıyı da hüznü de sahiplendim.
Gece acıyı, gündüz hüznü tuttum.

Bana konuş demeyin.
Konuşamamam.
Ağlarım,
Yanarım, sızlarım,
Ama konuşamam.