Bana Kalan Yalnızca Umutsuzluğum

Burada sevdiğim yok... mavi bulutlarda gitmiş...
Yazın en mutlu sıcağında terk etmişler beni.
Yapayalnız kalmışım bir başıma. Yaralı gibi sere serpe...
Bu şehir beni bitiremez demiştim bir zaman önce, yanılmışım.
Sevdiğimden uzağım şimdi. Burada yalan sevgiler içinde bunalmışım.
Nerede şimdi bilmem ki, gözlerimi daha da bir canlı açtığım günler?
Yıkılmam asla dediğim kelimelerin ahtı tuttu belli ki! ...
Bozuk para gibi harcadım ömrümü şu çıplak şehirde...
Burada sevdiğim yok... mavi bulutlarda gitmiş...

Burada dostlarım yok... hayallerimde gitmiş...
Denize düşmüşüm, sarılacak yılan arıyorum.
Bir dost sesine muhtacım şimdi. Burada her şey çok anlamsız.
Bir kahvede kağıt oynamayı, rengi atmış çayı içip birde onun hesabını ödemeyi özledim.
Sabahlara kadar sohbet edecek bir yüzden ırak ortamlarda tükettim kendimi.
Düştüğüm zaman kaldıracak kişiler nerede acaba? Biliyorum... onlar çok uzakta.
Şimdi haykırıyorum ve sesimi duyarlar umarım...
Burada dostlarım yok... hayallerimde giymiş.

Burada ailem yok... tesellilerimde gitmiş...
Akşam vakti gidecek, sıcak, mutlu bir evimin olması ne güzelmiş meğer...
Sıcak bir çorba içmek bir ayrıntı değil... anladım.
Babamın her an sitemkâr bakışları ve annemin ümit dolu sözcüklerini kaybettim.
Ufak tefek de olsa yediğim fırçaların hatırı kalmış anlaşılan.
Olsun be... o kadar da olsun.
Büyük hayallerimi sığdırdığım o ufacık odama hasret düştüm.
Kimseye görünmeden gecenin bir vakti balkona çıkıp sigara içmek,
Ve sonra hülyalara dalıp uyumak ne güzel şey...
Burada ailem yok... tesellilerimde gitmiş...

Burada çocukluğum yok... misketlerimde gitmiş...
Sokağımın aşınmış yokuşunda top koşturduğum günler çok uzakta.
Tadına varamadan geçen yıllarımın ardından baka kaldım şimdi.
Ayva ağaçlarına dadandığımız, saklambaç oynadığımız,
Okula giderken unuttuğum yakalığım, Ali Amcanın küfür ederek kovalaması,
Kırdığımız gece kondu kiremitleri, Yavuz, Eyüp, İbrahim...
Hepsi yıllar önce gitmişti. Sadece arkalarından el sallamaktı bana düşen...
Ama şimdi daha da özlettirdiler kendilerini.
Kim bilir, hangi sokağın parke taşlarında, dert çekiyorlardır şu an.
Sokağın bakkalından zar zor denkleştirdiğimiz parayla aldığımız leblebi tozu,
Bahçede oynadığımız misketlerimiz, hatta bahçemiz bile...
Hepsi gittiler.
Vardiyeli bir hayatın gündüz kısmını da alıp götürdüler yanlarında,
Bana yalnızca geceyi yaşamak kaldı...
Burada çocukluğum yok... misketlerimde gitmiş...

Burada şafak yok... gündüzlerde gitmiş...
Bir ben kalmışım ortada yalın ve sessiz, giden onca şeyin ardından.
Ümitlerim başka bir şehirde kaldı.
Bir ben kaldım ortada, yalnızlığın çığlığı gibi manasız olmuş her şeyim.
Yaşanan her şey, karanlıklar ardında bir sır misali meçhule karışıyor,
Yitiriyorum damarlarımdaki kanı, yardım edin diyen feryatlarım yankılanıyor.
Bunalmışım, arlanmışım, utanmışım, yıkılmışım, kovulmuşum.
Yeter artık...
Bütün güneşler benden öteye kaçmış. Ne yaptım da, cezası bu oldu?
Hata nerede? ...
Kimler çaldı benim mavi bulutlarımı, nerede unuttum hayallerimi acaba,
Hangi rüzgarın önüne katılmış tesellilerim, ne zaman kayboldu misketlerim,
Ve gündüzlerim, gündüzlerimde yalan söyledi bana...
Burada şafak yok... gündüzlerde gitmiş...

Selman Faris KARAKÖSE
(05.09.2002 - İzmir)