Bana Kalan Ah u zâr... Şiiri - Mecit Aktürk

Şafak sökmüş gün doğarken karanlığı yırtarak
Yüreğime kor bıraktın, şimdi gönlüm tarûmar
Gittin ardına bakmadan dünyamı karartarak
Parçalandı sol yanıma sevgi taşıyan damar

O sımsıcak yürek sensiz keder derip donuyor
Apaydınlık şu gönlümde son ışık da sönüyor
Bir sevdayı hebâ etmen; bu bana dokunuyor
Daha goncayken güllerim dallarıma yağdı kar

Şimdi çile kazanında hergün kâhır pişiyor
Yağmur yüklü gözlerimden nice seller taşıyor
Sanma hâlâ ayaklarım sana doğru koşuyor
Çalmam bir daha kapını kalsam da garip, nâçar

Öfke dolu gözlerinden kızgın lavlar saçarak
Kırdın gönül tellerimi onmaz yara açarak
Gezer oldum bu âlemde talihimden kaçarak
Dünya denen şu koca han, bana sanki bir mezar

Aşka mekân şu kalbimde fırtınalar esiyor
Teselliyi çok denedim, gönül kırgın...küsüyor
Her tuttuğum dal kırıldı, umudum buz kesiyor
Sen gülerken ey vefasız! Bana kalan âh-u zâr...
Sen gülerken Ey Vefasız! Bana kalan âh-u zâr...