BANA GÖZLERİMİ VERiN Şiiri - Naime Özeren

Kurşun adres sormuyor,geliyor dolu dizgin
Azrail danışmıyor,alıyor güzel çirkin.
Bazan bir serseri mayın zehreder hayatı,
Bazan da bir el bombası yok eder tüm umutları.
Roketler, mermiler, havan topları,
Uçuşuyor havada şarapnel parçaları.
Önce korkunç bir patlama,her yer toz duman,ateş,kan
Sonra bedeni saran bir sıcaklık,içten gelen bir acı çığlık.
Ardından kocaman derin bir karanlık.
Gözünü açtığında ya kopan bir kol, ya olmayan bir bacak
Ya da gözlerini açmaya çalışıyorsun, açamıyorsun
Çünkü yok.! Düşünebiliyor musun? GÖZLERİN YOK!
Bağırıyorsun çılgınca:
Komutanım,BANA GÖZLERİMİ VERİN!
Kimsede ses yok.Anlıyorsun acı gerçeği,
Sessizce diyorsun:Vatan sağolsun.
Artık istemesen de yarım kalkıyorsun.
Beynin bu duruma alışmaya çalışsa da
Yüreğinle bir türlü kabullenemiyorsun.
Döndüğün zaman ya kaçıp giden bir nişanlı
Ya da bir gün bıkıp gidecek sandığın çocuklarının anası.
Ya anne babanın yüzündeki derin acı?
Dinmez bir türlü onların yüreğindeki sancı.
Sokakta yürürken bir egsoz patlasa
Mevzi alırsın hemen savaştaymışçasına.
En yakın arkadaşını bırakmışsın cephede,
Veya Şırnak’ta hastanede,morgun soğuk mermerinde.
Ruhunda kopan fırtına anlaşılamaz,
Paylaşılamaz ki ey gazim.
Yalnızlık paylaşılmaz diyor şair.
Zaten paylaşılsa yalnızlık olmaz ki,
Bu da işte öyle bir şey sanki…
Savaşta babalar oğullarını gömer,
Barışta oğullar babalarını derler,
Babalarınız için döndünüz sizler.
Ruhları şad olsun; o mukaddes şehitler
İyi ki başlarını alıp gittiler.
Acınızı paylaşıyoruz denen gaziler
Unutuldular köşelerinde birer birer,
Kaderlerine terkedildiler
Vatan için bir uzvunu verenlere.
Senede bir günü zorla verdiler.
Bizler sıcak yatağımızda uyurken
Onlar kimin için döğüştüler?
Oysa ne minnet, ne şükran
Sadece sevgi ve vefa beklediler.
Onlar bu vatanın yaşayan onuru idiler.
Belki de sordular kendilerine:
“Hatırlanmak için illa şehit mi olmalıydık? ”diye.
Yürek dolusu selam ve sevgi size,
Sağlam kalan ayağı öpülesi gaziler…