Bana Gitmek Kaldı Şiiri - Nermin Altındağ

Hayat
Fahişe kadınların ayakları altında ezilen bir ekin tarlasında saklıydı
Doğurgan buğday başaklarında saklıydı en güzel çocuklar
İncirin ve zeytinin bereketiydi umutlar
Fahişe kadınların ayakları altında ezilen hayat
Bir tarla faresinin dişleri arasında yitti gitti
Kabzımalların gülüşleri dudaklarında kaldı

Türküler söylenirken buğday tenli kızların güzelliği ardında saklı
Delikanlılar toy düğünler yaptı kesif bir yaz sıcağında
Anamdan emdiğim süt burnumdan geldi
Yazdı, sıcaktı, benim kimsem yoktu
Bana toy düğünlerin ağıtları kaldı

Bir üzüm bağıydı kaplumbağalara yoldaşlık eden
Bir de arkın içinden akan pis, mikroplu sular
Hayattı üzümler bereketti
Pekmezdi üzümler şaraptı
Kış geldi bozuldu üzüm bağları
Geriye bir kaplumbağalar kaldı bir de ben
Çorak toprağa ağıt yakmak bana kaldı

Bir babam bilirdi bu toprakların çoraklığını
Bir de ben
İnsanların yürekleri kadar çorak bu topraklar
Üzüm bağları kadar sarhoş bu topraklar
Bir babam ağladı bana
Bir de kaplumbağalar
Kaplumbağalar kış uykusuna yattı
Bana fırtınanın ağıdı kaldı

Hayat fahişe kadınların ayakları altında ezilince
Kabzımalların dudaklarındaki gülüş dondu kaldı
Bir benden medet umdular, bir de üzüm bağlarından
Ben çoraktım, ben ıssızdım, ben susuzdum
Üzüm bağları bereketliydi, şarap tatlıydı
Kabzımallar beni unuttular
Bana gitmek kaldı...