Bana Geldiğinde Şiiri - Kemal Yörük

Beklerken yuvasında annesini yavru kuş,
gökyüzüne bakarak umutla,
fazla yaklaşmıştır yuvanın kenarına,
ve zalim bir dünya vardır yerde onu bekleyen.
herşey bitti derken daha başlamadan,
büyümüşken küçük kuşun gözleri kocaman,
bir kanat uzanır ona doğru, çeker sıcak yuvaya.
anne kuş gelmiştir tam zamanında.

Yada
O küçük balığı düşün,
Kocaman okyanustaki, o küçük balığı.
tanımaya çalışırken, mavi ve derin dünyayı,
bir sabah
tanımadığı bişeyler takılıverir minik yüzgeçlerine,
ve yukarı doğru çeker onu yavaş yavaş.
ne ağı tanıyodur o daha, ne balıkçıları,
nefes alamıyordur artık, ilk defa gördüğünde gökyüzünü.
yaklaşıyorken sona doğru artık,
birden,
kurtulur yüzgeçleri ağın iplerinden,
sudadır yine, deli gibi yüzer derinlere.
ağlamışmıdır mutluluktan bilinmez,
gözyaşları belli olmaz suyun içinde.

Yada penceredeki küçük çocuğu düşün,
üç gündür, ağlayan gözlerle babasını bekleyen çocuğu,
birdaha gelmeyecekmi, yanlızmı bıraktı beni diye
düşünen çocuğu.
oysa o uyuduğunda ogece,
hıçkırıklarla başını gömdüğünde yastığa,
tanrıdan babasını isteyip duasında,
uyuduğu gecenin sabahında,
açınca gözlerini erkenden,
ilk gördüğü şey, köşede duran bisiklet olacaktır.
yani babası gelmiştir o uyurken.
babasına koşar,
bisiklete dokunmadan.

Büyük mutluluklar biliyorum,
yavru kuşun, küçük balığın, ağlayan çocuğun yaşadıkları.
ama bunlar minik gülümsemeler olarak kalır ancak,
yaşadığımı hissettiğim, mutluluktan nefesalmayı unuttuğum,
o anların yanında.
bana geldiğin o anlar.
ah bide,
gideceksin korkularım olmasa....