Bana Emanetsin Şiiri - Soner Akyol

ömrüm yettiğince boynundaki lekelere amadeyim,
kısacık saçlarından uzunca anlamlar çıkarırdım saçların yüzüme değdiği vakit,
öylece kalmaya yeminliydim ki yanıma asaf ediyordum seni,
bu gece ölsem dahi, bana emanetsin.

gözümü karartmıştım sen haricinde her şeye,
seni yanıma aldıktan sonra, herkesi, herşeyi karşıma alabilirdim, aldım da,
ve bir ömür sürecek olsa bile, tek bir an tereddüt etmeden savaşabilirdim,
bu savaşta ölsem dahi, bana emanetsin.

hiç doğmayacağını bilsemde güneşin,
gelişinin güzelliğine bin bir türlü şiir yazardım, yazdım da,
ama ben gidişin de güzel bir şeyler arayıp yazdım,
yazarken ölsem dahi, bana emanetsin.

aynı kitabı okumak zevk verirdi biz gibilere, ancak aynı geçmişi yaşamak hiç de hoş değildi,
ne geçmişte ne de gelecekte hiç karşıma çıkmayacak olsaydın bile,
sensiz zamanlarda ölsem dahi, bana emanetsin.

kalemlerin sefiriyim derken kalemlerin esiriymişim,
belki bundan dolayı sana karşı böylesine kalenderim,
sana baktıkça eserimi görmeyi dilerdim ancak, baktıkça esirin oluyorum,
esir düşmüşken ölsem dahi, bana emanetsin.

bencil değilim ben, bunca aşk dolu mekanın kurbanıyım ya, bu yüzden sencilim,
esaretimin kurbanı kelimelerim ya hani, savat edemediğimden sözlerimi, bir tek söylediklerime bencilim,
bencilken ölsem dahi, bana emanetsin.

ölüm sürgün yeri gözlerinin ardına bana göre,
dünyaya senin gözünden bakabilmek uğruna,
kaç canım var ise çıkmayan, bir bir öldürmeliyim,
sürgün edildiğim yerde ölsem dahi, bana emanetsin.

seni sevdim kar yağdı,
seni sevdim güneş açtı,
seni sevdim üşüdüm,
sevdim seni ısındım,
istediğim her şeyi seninle yaşadım,
şimdi,
ben olmasam dahi, bana emanetsin.