Bana ellerin yeter Şiiri - Murat Ülkü

Bana ellerin yeter; avuçlarımda sıcaklığı,
Bir bakışın yeter, gözlerimde bahar açar.
Ne mal ne mülk ne para ne makam telaşı,
Senin gözbebeğin bu fakir ruhuma bir yuva kurar.

Yokluğun bir kış, soğuk ve uzun gece,
Varlığın ise her derde deva, gizli bir hece.
Aşkınla doluyken bu gönül, neylesin fani bir şeyi?
Sen benim ebedi nefesim, sonsuzluk müjdesi...

Bu fani dünya dönsün kendi ekseninde,
Bana ne yazgıdan, ne kaderin cilvesinden.
Tek bir dileğim var, son nefesimde bile,
Başımı omzuna koyup, aşkınla öleyim...

Şimdi sen yoksun, ne yüreğim ne omzum eski yerinde,
Ellerim üşüyor, o sıcaklığın son izi de silindi.
Geride kalan ne varsa; solmuş bir fotoğraf karesi,
Ve her köşede duran, yarıda kalmış bir gülüşün sesi...

Senden geriye kalan, bir de sözlerin var kulaklarımda,
Unutma dediğin her an, yeni bir sancı başlar.
Ruhumun duvarlarına sinmiş kokun, silinmez asla,
Tek tesellim; hatıranın da aşk kadar sonsuz olması...

Ben bu sessiz şehirde, seni arayan bir deli,
Güneş doğsa da bana, gözlerim hep akşamüzeri.
Boş kalan yanıma, sadece gölgem eşlik eder şimdi,
Oysa sen her şeyimdin, benden bile daha bendin...

Umut bir fenerdir, yakar onu bu yorgun yürek,
Belki dönersin diye, boş kapıya her an bakarak.
Beklemek bir sabır, zamanı unutan kervan gibi,
Olsun, sensizliğe alışmamış bu can, gönüllü esir...

Fakat pişmanım ben; seni severken sustuğum için,
Oysa yüzlerce sözcük vardı dilimde, tutuklu duran.
Ne fark eder ki şimdi, giden gitti, kalan bu hazin sessizlik,
Son nefeste anladım; tek hata, aşkı ertelemiş olmak...

Artık tamamdır bu yolculuk, mısralar son buldu,
Gönlümde taşıdığım destan, kaleme döküldü.
Ne yalan ne sahte bir veda, her kelime gerçek,
Aşk baki kaldı, seninle başlayan aşk sensiz bitti...