Bana Dair Şiiri - Eylem Yılmaz

Bir, iki, üç, dört…
Saymakla geçmiyor günler
Bugün beş, yarın altı
Belirsizlikle biterken günlerin her biri
Kalmıyor rakamların birbirinden farkı

Soruyorum kendime
Bin bir türlü yanıt kafamda
Tek yanıt ulaşılmaz bir mesafedeyken
Tutamıyorum ki gerçeğin ellerinden
Tutsam ölür müydüm günde üç kere?

Kanatlarım olsa uçardım oraya
Hafiften konardım yakınındaki çalıya
Seyrederdim bensizliğini gözlerinin
Ve nabzını kontrol ederdim ikisinin de
Resmime bakmadıkça solmuşlar mı diye

Sonra ufak kanat devinimleriyle,
Balkonuna konardım odanın
Yazın ortasında pencerende,
Soluğunla varolmuş buğular arardım;
Buğunun içinde “bana dair” çizgiler…

Girerdim odandan içeri usulca
Gitarın yatağının başucundadır, eminim
Pas tutmak üzere olan tellere bakardım;
Parmakların en son hangi notalara düştü,
Hiç kumsalda “bana dair” titrediler mi diye

Heyhat yok ki benim kanatlarım
Olsalardı eğer omuzlarımda,
Çalıkuşu havalanırdı yüksek bulutlara
Öğrenirdi aradığı gerçekleri o zaman
Bir bir saydığı günlerin ardında kalan