Bana Dair Şiiri - Roger Dawînî

Hep ‘’annence’’ bakardın insanların gözlerine,
Hep safça sorgusuzca kanardın o süslü sözlerine…
Sorardın yalnızca kendi kendine;
Acaba hor mu görülüyordun neden? ?
Neden! insanlar acımasızca masum sevgini,
Emperyalist kuvvetler gibi sömürüyorlardı…
Yoksa sevgine sahip çıktığın için mi?
Vefasızlar sırtından vuruyorlardı…
Saf olmak böyleymiş;
Bahşedilmiş,yazılmış,kaderinmiş…
Hep şunu gördüm sende;
Yüreğini bölsen birine,
Hep zafiyetin oldu.
Oysa o mahlukatların içi;
‘’Her an onunla düşlediğin tertemiz duyguları’’na
İlişkin kurduğun dünyayı nasıl depreme uğratırım
Heyecanıyla doldu! !
Hep acıya uğradın,
Aklında hep uğrak yer diye kaldı nedense…
Uyan artık be saf çocuk,
Bu zafiyetler artık beynini kelepçelemese! ! !