Bana da Güldü Kader

Ağlamakla unutmuştum gülmeyi,
Dost bilmiştim kendime dert çekmeyi,
Hiç bıkmadan içtim her gün kederi,
Güldün bana mahzun kader sonunda...

Ağlamakla gözyaşlarım dinmedi,
Hasret dolu anlar geçmek bilmedi,
Hiçbir dostum gözyaşımı silmedi,
Güldün bana mahzun kader sonunda...

Hayal etmek yoktu bende bir kere,
Çalışmaktı amacım hep çok kere,
Senelerdir çile çektim yok yere,
Güldün bana mahzun kader sonunda…

Bir gariptir derler geçip giderler,
Bu garip hep ağlar onlar gülerler,
Bir de baktım ki gülenler yerdeler,
Güldün bana mahzun kader sonunda…

Rab’bim tuttu elimden, kolumdan,
İstedim ki olsun doğru yolundan,
Dert duyması şu zavallı kulundan;
Güldün bana mahzun kader sonunda…

(Eski Şiirlerimden:1987)