Bana Çocukluğumu Verin Şiiri - Yunus Duysal

Bana çocukluğumu verin
Gençliğimden daha çok istediğim, her gün topaç çevirdiğim
Bana çocukluğumu verin yalnız benim bildiğim
Koşardım oradan oraya yalnız başıma
Çocukluğum eriyordu gençlik yaşıma
Bir toz bile düşmezdi şu an ki aklar düşmüş saçıma
Geri dönmek ne mümkün eski yıllara
Yoksa çoktan koşardım beni içine alan gürültülü sokaklara
Saklambaç oynamayı özledim
Hep saklanmayı, hatta yarınlarımdan saklanmayı özledim
Hiç bugün geçmesin derdim
İster istemez eve tekrar dönerdim
Elbisem ya yırtık olurdu ya da kirli ama
Şu an ki temiz elbiselerimden daha temizdi
Bana çocukluğumu verin
Sizde kalmış her şeyimi
Bilyelerimi, bisikletimi, yırtık elbiselerimi
O zamanlarda ki annemi istiyorum
Bana kızan, beni döven
Dışarı çıkmayacaksın deyip hayatımın en kötü cezasını veren
Bana çocukluğumu verin
Annemin verdiği o zamanlar kötü zannettiğim,
Hal bu ki
Değerini bilmediğim cezaları, yasakları verin
Bana hiç kimsenin ulaşamadığı ve ulaşılması zor olan hayallerimi verin
İş dönüşü babamın yolunu gözlerdim
Her ne kadar topun peşinden koşsam da ona koşmayı tercih ederdim
Beni kollarına alması var ya, bana sarılması, oğlum demesi
Her halde bunlar dünyanın en güzel şeyleri olsa gerek
Sevginin kollarında büyümek
Geleceğimiz için savaştılar biri içeride, biri dışarıda
Gün geldi bir lokma ekmeği aradılar sağda solda
Muhtaçlığın anlamını bilmezdik çünkü çocuktuk
Bir gün zengin bir gün yoksulduk
Olsun bana çocukluğumu verin
Bana cebi delik pantolonumu verin
Gözyaşı nedir bilmezdik gülmekten
Ayırt edemezdik sahteyi gerçekten
Gençliğimden alın bana çocukluğumu verin
Yarınlarımdan alın bana dünlerimi verin