Bana Çocukluğumu Verin Şiiri - Mustafa K ...

Unutmadım çocukluğumu, unutamadım
Aslında çocukluğum unutmadı beni.
Kimi zaman bir damla gözyaşıyla hatırlattı kendini;
Kimi zaman bir masum tebessümle.
Sakız ç/alıyorum hala düşlerimde
Ömer amcanın küçük virane bakkalından.
Hala göbekli amcanın eriklerini,
Uzun dedenin vişnelerini aşırıyorum
Ve eriklerin, vişnelerin karşılığında
Bizi yakalayamamanın kızgınlığını sunan
Yüksek sesli sözlerini dinliyorum.
Kıbrıs sokağında buluyorum kendimi bazen
Sokağın sağa dönen köşesinden
Yine arabaya çarpıyorum bisikletimle.
Biraz daha zaman geçiyor,
Birden yerde bulduğum sigara kalıntısını
İçerken buluyorum kendimi
Hemen ardından abimin tokatını yiyorum.
Sonra bir tokatta babamdan geliyor evde
Kim bilir sigaraya olan düşmanlığım bundan.

Bana çocukluğumu verin.
Ellerinden tutup gezdireyim çocukluğumu.
Kaybettiklerimi, kaybettirdiklerimi anlatayım;
Kazandıklarımı göstereyim bir bir.
Bir dondurmanın üstüne koyun,
Gizleyin bir şekerin içine gülücüklerle,
Buz gibi bir limonatanın soğukluğunda da olsa
Bana çocukluğumu verin.
Kafamı, gözümü, kolumu perişan ettiğim
Oyunlarımı verin bana.
Yine pastanın en büyük dilimini ben isteyeyim
Yine en büyüğü verilmediği için ağlayayım
Ya da en büyüğüne aldığım için sevineyim.
Bir sakız verin bana;
Abimin kestiği maç yapamama cezamı ödeyeyim.
Bana yemeği bitmek üzere olan bir sofra kurun;
“Ben artık istemem” diyeyim
Ağlanıp sızlanayım
Ve yine annemin fırlattığı çatalı
Misafir edeyim kaşımın üstünde.

Kış günü sobalı bir odada
Bir eksikli altı kardeşin
Hizaya dizilmiş şekilde yatışı
“Beni de hatırla” diyor.
Sonra beş, sonra dört
Sonra üç, sonra iki kişi kalıyoruz
Ve sonra yalnız kalıyorum.
Ah çocukluğum!
Bitmez sandığım kalabalıklığım;
Kala kala gelmez sandığım büyüklüğüm
Ve çaresiz yalnızlığım içinde kaldım.
Meğer büyümek
Ağaçken kurumuş bir dal olarak kalmakmış;
Meğer küçüklük,
Dal olmadan yemyeşil bir ağaç olmakmış.
Ne olur sözüm sükuta ermeden,
Küçüklüğüm daha fazla büyümeden,
Kalabalıklığım daha fazla yalnız kalmadan
Bana çocukluğumu verin.