Bana Bir Neşe Verin... Şiiri - Muharrem ...

Doğarken neşeyi hüzünle karşılamış annem,
Ben ağlamışım,
sevenlerimse gülüşmüşler...
Büyümüşüm yad eller gözünde...
Umutla kıpırdamış dudaklarım neşeye;
Can dediklerim dinamitlemiş çehremde gamzelerimi....

Çocukluğumun avuçlarında biriktirmişim,
sıcacık hüzünleri...
Hicran sahrasında neşe serabına tutulmuş yüreğim,
Acıyı neşe sanmışım...
Birim bir Allah demiş,yudumlamışım,
Bismillah neşe,
Neşe’ye Bismillah deyip...

Ferideler,aytenler kıskandılar sözcüklerde neşemi.
Mihriban çatlayacaktı nerdeyse hasetinden...
Yusuf düşen kuyulardan çekip çıkardım,
Sol koynuma kundakladım neşemi...
Gönül sularımda yüzdürdüm niyazlarımla,
Hakka emanet...
Ney’in damarlarında yakaladılar ikimizide.
Neşe’yi ayrı,beni ayrı notaya hapsettiler

Biz Muhammed’le (s.a.v) beraber borç vermiştik göklere neşeyi...
İnanmazsanız hüsey’ne sorun;
oda ordaydı...
Mamut’la yazmıştık yeryüzüne,
Ebabillerle imzasını atmıştık kutlu günün ahdini...

Kanadı kırıldı güvercinlerin,
Gönlümün kırıklarında vakfe’ye durdu gözlerim...
İsrafil ömrümün son nefesine üflüyor...
Hey hat yetiş Azrail yetiş,
neşem vuslatı bekliyor...

Gecemden yıldızlarımı,
Gündüzümden aydınlıklarımı alın,
Gücenmem kimselere inanın,
Nefes alıcak ben bırakmayın geriye...
Yeterki bir neşe,
Bir neşe verin bana...

21.08.2013