Düşünmek olsun dedim kendi adıma. Oturup düşünmeyi sorgulamayı sağladım ne oluyor diye?
Neden şimdi kendimi bu denli sıkıcı hissediyorum.
Niye zaman beni yoruyor
Yokluğun beni güçlü kılmadı
Belki mutlu sanıyorlar ben güçlü durunca
Hiç bir şeyin tadı yok.
Bu kadar hızlı ve bu kadar hüsran olmamalı bu sonlar
Bunu kendime anlattım
Neden susuyoruz dedim
Kendime hakim mi olmam gerek?
Niye o'na bunu yaşatıyorsun
Ortada bir şey yok ama net yaşamaktasın
Kararlar sorgulanmalı diyordum
Ama her kararımda olmuyorduk
Iyi giden her şey bu kadar batar mı?
Ben bilmiyorum, sensin suçlu olan
Bana yaşattıkların
Beynimin içindeki odalar
Beynimin içindeki rüyalara
Beynimin içindeki heyecana
Beynimde olduğun için tüm bu olanlar senin hatan
Bu ayrılık, bu boşluk
Bu öfke ve bu son sana ait
Sen bunu belki duymayacaksın
Elime aldığım her yazı gözlerimden damlar yere
Saç telin morartır inancımı
Sadece boşluktan düşer aşk
Kimse onu durdurmaya çalışmaz
Tam yakaladım sanarsın yalanla dolar
Bir odanın içinde tüm bu zırvalıkları yaşıyorken
Ne denli düzgün adım atmam beklenir?
Biraz hüzün kalır senden başkada yok
Eskiler açılır mesala, bir defterdeki anılar canlanır. Eski yaralara dokulunur huzur verir kimisi
Mesala sen, huzur aldığım tüm her şeyi elimden geri aldın
Bi anda başladık konuşmaya
Bi anda bağlandım
Bi anda bitti
Bu duygu karmaşası beni ayakta tutabilir mi bilmiyorum
Bilmiyorum bu sokakları
Koşup geleceğim
Gidip oturup seni anlatacağım kimimiz var
Şuan adını bile bilmediğim bir parkın bankın"da oturup görmediğim seni resmediyorum.
Kimse yok ben dışında
Kimse anlamıyor sen dışında
Ağır bir savaşın tam ortasında kaldım
Bugün doğmamalı güneş
Gri olmalı etraf
Solmalı ay ışığı
Bu ben değilim
Yeni bir duyguya kapılmamam gerek
Sözlerim ne olacak
Kime yazıyorum o kim?
Ne oluyor, elim satırları dolduruyor ama sen boyumu aşıyorsun.
Huyum kurur mu benim, ya da durulur muyum? Yeni bir savaş baltası elime dolandı. Savuruyor rüzgar yeni yelkenlere.
Hangi gemi"yi yakmam gerek sana gelmemek için?
ben bu savaşı kaç defa bitirmeden başlatayım? Hangi tarafındasın ölümün, dirilip gelme mi bekleme. Yorgunluk vurdu başıma ne tür bir bela alıkoyar ki seni benden?
İnatla sevmek kırıyor bilincimi
Elimin uzandığı nokta kadarsın
Sen en ağır bir yıkımın tam ortasında çıkıp geldin, belki tuttuğum en ince dalsın. Ama sana bir ağacın gövdesi kadar güveniyorum. Güven denen şey kazanılır. Sen herhangi bir güvenin verdiği özlemsin. Nasıl ki duygular bizi biz yapıyorsa beni de sen "ben yapmaktasın."
Ben buyum iste kafamdaki senleyim.
Tek düşüncem sensin
Ne azalırım senden, ne arta kalır.
Kayıt Tarihi : 12.3.2019 15:57:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Şiir'in hikayesi, bir şahsa yazılmıştır..
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!