BaNa BiÇiLMiŞ BiR AşK,

Soyunduğumda,
aslında soyunamadığımdan;
çıkıyor ortaya çıplaklığımın daimi olduğu.

Ten rengi bir çaresizliğe
sakladığım için utancı;
uzaktan pek anlaşılmıyor
pigmentlerin giderek solduğu.

Zaman mı geçiyor?
geçsin.
dur diyebileniniz var mı?
bırakın aksın köprülerin altından
zaten! hiç görüldü mü durduğu?

bir gün bende,
her neyse!

elbette çıplak ölmeyeceğim.

Yeter ki; ayılmasın
kalbimde,
“Bir gün giyineceğime dair
kök salan”
umudun sarhoşluğu.

Sadece,
beklenen için/
içimde; sımsıcak tutarak soluğumu,

“bana biçilmiş bir aşk “
................gelene kadar,

çıplak yürüyeceğim yolu.
(bakmayın yumun gözlerinizi)

Ayıp mı bu?