Bana Askin Kendisi Yeter Şiiri - Öner Özcan

BANA AŞKIN KENDISI YETER

Kim demiş
Aşkın afyon
Şarabın haram olduğunu
Doldur kulağımdan içeyim de
Görsünler saki
Mürteci tanımlamış beni
Aşkı bilmez serseri
Bilmez ki
Ruhumun rengi doğuştan haki

Aşkın kuluyum
Anamız aşk
Tepeden tırnağa aşkla doluyum
Ben aşktan subut- ü suretim dedim

Günahıma çok deyip
Papaz ile imamın cahili
Katlime ferman kılınmış
Darağacında boynum
Peşimde ahali
Bensizliğe sürgün etmişler cenneti

Oysa ben
Cennet- i alayı doğmadan görenlerden
Kan ile toprak birleşmeden
Ruha bedeni şahit verenlerdenim
Çıkarıp benlik hırkasını
Giyindim Mevlana’nın eskisini
Sırat-ı Mustaki’m e varmadan
Nefsini hesaba çekenlerdenim

Aşk yolunda
Gül idim
Ab-ı hayat suyundan şerbette
Süzüldüm
Gevher oldum
Arif ağzında ezildim
Dar yolundayken Mansur
Nesimi’nin derisinde yüzüldüm
Ferhat’a dağ
Mecnun’a çöl oldum da yüründüm
Odun oldum İbrahim’in ateşinde
Çatır çatır yandım
Daldığım miskinlik uykusundan
Davud’un sesi ile uyandım
Beni çağıran her güzel sesi
Askin sedasi sandım

Cennette huride
Sizin olsun erenler
Bana aşkın kendisi yeter