Bana Artık Samimiyetsiz Geliyorsun

Bana artık samimiyetsiz geliyorsun. Eskiden konuşmaların içimi ısıtırdı, şimdi ise her kelimenin arkasında soğuk bir boşluk var. O sıcak bakışların, içten gülüşlerin nereye gitti bilmiyorum. Sanki bir maskenin ardında saklanıyorsun artık, tanıdığım o kişi değilsin. Belki ben değiştim, belki de sen.

Anılarımızın arasına soğuk bir duvar örüldü sanki. Yanyana olsak da kilometrelerce uzaktayız şimdi. Ne zaman seni dinlesem, o eski samimiyeti arıyorum ama bulamıyorum. Her şey, her kelime yüzeyde kalıyor, derine inmiyor.

Birbirimize söyleyecek sözümüz kalmadı mı? Ya da biz söyleyeceklerimizi tüketirken mi kaybettik birbirimizi?

Bazen soruyorum kendime, nerede yanlış yaptık diye. Belki de hiç yapmadık; belki zamanla, farkında bile olmadan uzaklaştık birbirimizden. Aynı odada nefes alırken bile, sanki farklı dünyalardayız. Sesin yankılanıyor ama kalbime ulaşmıyor artık. Önceden her kelimede bir sıcaklık vardı, şimdi ise yalnızca bir görev gibi, zorunluluktan söylenmiş cümleler duyuyorum.

En kötüsü de ne biliyor musun? Seni kaybettiğimi bile anlayamıyorum bazen. Çünkü aslında hiçbir şey açıkça söylenmedi. Biz birbirimize veda etmedik, ayrılık konuşmaları yapmadık. Sadece zamanla birbirimize yabancılaştık. Sessiz bir veda oldu bu, belki de en acıtanı.

Her gün biraz daha eksiliyoruz sanki, her bakışta biraz daha uzaklaşıyoruz. Ve en acısı, bu kopuşun farkında olup hiçbir şey yapamıyoruz.