Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Bu öyle bir 'ah'mış ki 2007 den beri sesiniz çıkmaz olmuşşş...Köşeciğine gülücük iliştirilmiş tebrikler...Saygılar efendimmm...
tşk ediyorum yorumlarınıza....yüreğinizin saflıgı daim olsun
yüreğinizin feryadını şiirle birleştirmişsiniz.çok ta güzel olmuş. aşk budur işte birileri çeker birileri çektirir.aşkın çilesi bu.çileli ve acıları olduğunu bile bile sevmekten yorulmayız.sizi kutluyorum.saygılar
yüreğinizin feryadını şiirle birleştirmişsiniz.çok ta güzel olmuş. aşk budur işte birileri çeker birileri çektirir.aşkın çilesi bu.çileli ve acıları olduğunu bile bile sevmekten yorulmayız.sizi kutluyorum.saygılar
yüreğinizin feryadını şiirle birleştirmişsiniz.çok ta güzel olmuş. aşk budur işte birileri çeker birileri çektirir.aşkın çilesi bu.çileli ve acıları olduğunu bile bile sevmekten yorulmayız.sizi kutluyorum.saygılar
Kadınların bir özelliği daha vardır, kendileri uğruna ah çekilmesinden hoşlanırlar. Gerçi bir çok erkektede bu tip konuşmalara şahit oldum.
Şu benim için ölüyordu, filan bana deli gibi aşıktı vs. bilirsiniz sohbetleri.
Sonuçta aşk sadece ayrılılarda, kavuşmuş olupta ah çekene rastlanıyor mu bilmiyorum, o yüzden bu güzel şiirleri yazdırabilen ayrılıklardaki ızdırabı gerekli buluyorum. Yoksa şiirler doğmazdı, şiirlerde tıpkı bir gerçek doğum gibi sancıyla doğarlar. Çok güzel bir çalışmaydı,tebriklerimle,saygılar...
Bir kadın sessiz olduğunda
Aklında milyonlarca şeyler geçiyordur
Kadın tartıştığında
Derin düşünüyordur.
Bir kadın sana soru dolu
Gözlerle baktığında
Ne kadar süreyle onun yanında
Olacağını düşünüyordur.
Kadın nasılsın denildiğinde
Birkaç saniye sonra 'iyiyim' diyorsa
Hiç de iyi değildir.
Kadın sana boş boş bakıyorsa
Ona niye yalan söylediğini merak ediyordur.
Kadın göğsünde yatıyorsa
Sonsuza dek onun olmanı diliyordur.
Kadın seni her gün arıyorsa
Senin ilgi göstermeni istiyordur
Kadın sana hergün notlar gönderiyorsa
En azından bir kez cevap vermeni istiyordur
Kadın 'seni seviyorum' derse
Cidden seviyordur.
Kadın sensiz yaşayamıyacağını söylüyorsa
Senin onun geleceğin olduğuna karar vermiştir.
Kadın 'seni özledim' diyorsa
Dünyada kimse seni ondan daha çok özleyemez
'hosss'
eeee kadın milleti işteee:)..gerçi bende bir bayanım ..işin şakası.. hakketten bazen çok acımasız olabililioruz.:)Böyle şiirlere üzmekle vesile olmak yerine ..keşke herkes hep mutlu olsa güzel şeyler yazılsa ...yüreğine sağlık ..sevgiler
ahhhh ahhh hayatımız da ahhh çektirenler olmasa ne iyi olurdu dünya.
çok güzel bir şiir ama acılı ve gerçek olanda bu değilmi hayat ahsız vahsız geçmiyor.
Yine sabah oldu bu gece...
Yine hep sen doldu yüreğim
Olmaz olsun böyle kaderim
Bana ahhh çektiren kadın...!
sevgiler.
güneyin Kızı
Bu şiir ile ilgili 10 tane yorum bulunmakta