Bana Şiiri - Cevat Çiloğlu

için için bana ağlayan,
çisil çisil otlar.
yaprağınla,
avuçladın maviyi.
göğe yeşillendin.
ağladın mı?
bana.

ey ağaç..!
kor oldun,
ocaklarda tüttün,
aşa ateş oldun,
ağızlarda tada büründün,
eve duvar, yere döşek oldun,
velhasıl yuva oldun her kişiye.
peki bana

ey umudumun ateşi.
üşüyen,
buzullanan bana,
yanmadın.
yanışın tam değil.
ve içten yanmadın.
niye tam yanmadın?
bana.

ağlayan yaprağa,
suya sarılan sen.
toprağı,
yaprak ile,
bulut ile örten sen.
sen ağacın gizi,
sırların varmış.
bilmediklerim.
hiç açmadın,
niye bana?

ey sizler..!
umudumu,
ne çok savurdunuz.
sarsa sarsa döndürdünüz.
hep kendinize,
çıkmaza, soruna,
çözüm olmayana,
ha bire,
yanlış başlangıçlara,
sürüklediniz.
neden yaptınız?
bunu bana.

ve şimdi es.
es uyanamayana es..!
buz tutmuş ağaçlarla.
zirveye, kozluğa.
kara kırağı yüreklere,
es deli rüzgar es..!

savur onlara umutsuzluğumu.
“taz”ın çıplak tepesinden “çağman”a.
buzla sabrımı.
çiçek çiçek savur Dünya’ya,
o başlangıçlara savur öfkemi.

ve savur beni Işığım.
“Yeni Bin Yıllık Çağa”
yeniden,
yeni başlangıçlarla yoğur,
dua ile...