Ey Gönül!
Ömür hülyâsında fâniyi sevdim,
Dikeni batan bir gül verdi bana..
Onu can evimde tahta oturttum,
O hayırsız hâlâ el derdi bana..
Zevâl bulup beni firâka saldı,
Sonra gel diyerek çöl serdi bana..
Ben engel bildiğim beni de yıktım,
Vefâsız dikenli tel gerdi bana..
Bendime sığmayan Aşkın seliydim,
Mecâza aktıkça sel şerdi bana..
Mecâzi mahbub ki Vedûd’a perde,
Aşktan yakıcı nâr kül kerdi bana…
Kayıt Tarihi : 29.3.2016 12:16:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Adem Kaçar](https://www.antoloji.com/i/siir/2016/03/29/bana-1.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!