Bamıç Şiiri - Yusuf Kartoz

Sosyalleşmenin en zirvesinde hepte insan yer alır.
Ağaç altında pinekleyerek günlerini geçirmezler.
Günün bir kısmında ihtiyaçları temin içinde çalışılır.
Kalan bölümünde ailesi ve dinlenmeyle bitmektedir
Herkez için şartlar eşitte deyil kimiside yanlızdırlar.
Onlarda dostlar edinerek eksiğinin yerine giderirler.
Eski dostların yeri farklı,onlarla geçmişte paylaşılır.
Yeniyle eski anılarla dolu dolu zaman geçer gider.
Hayat dosları kılı dökük posta benzetir anlamalıdır.
İnsanlar kendilerini nasıl tanımlarsa öyle benimsenir.
Enderde olsa bazılarıda ufacık bamıç boyutuna iner.
Farketirmeden,zıplar üzerinize yerleşir,kaşıntı verir.
O kadar yüzsüdürki; sıkıntı,eza verdiyini farketmezler.
Hala kendini fil gibi cesametli,güçlü,seçkinmiş sanır.
Kendi anlamasada artık mikrop yuvasılaşdığı bilinir.
Deyeni şifa bulmaz hastalıklar bulaşdırdığını anlasalar.
Son rotası tavuğun gagasıyla kursağı arası bitmelidir.
Gizledikleri sırlarla,yalanlarla birlikte eriyip kaybolur.
Not:en seçkin dost pierre de téte için dökdürdüm.