Bam Teli Şiiri - Veysel Gülmez

Bir ardıç ağacıydım,
Kestiler,
Gurbete götürdüler,
Yardılar karnımı,
Oydular içimi.

O günden beridir,
Elden ele,
Dilden dile,
Dolanır dururum.

Kimi ellerde hasret,
Kimi ellerde ağıt,
Kimi ellerde neşe,
Kimi ellerde hicran olurum.

Adıma bağlama dediler,
Her bir derdim için,
Çizik attılar koluma,
Perde dediler adına,
Bu perdelerde,
Aradı ozanlar,
Aşklarını,
Hasretlerini,
Acılarını,
Gurbetlerini,
Gamlarını.

Aşık Veysel’in gözüydüm,
Aşık Mahsuni’nin özüydüm,
Karaca Oğlan’ın sözüydüm,
Sevdalı gönüllerin közüydüm.

Teller gerdiler,
Gerdanımla kalbim arasına,
Mızrab yaranım oldu,
Mızrap vurdu,
Ben inledim,
Ben inledim,
Mızrap durdu.

Gamlı, yaslı gönlümün,
Bam teline değme mızrap,
Dayanamazsın ağıtlarıma.

Bir ozanın elinde,
Kırık mızrab,
Bam telime vurdu,
Gönlüm ağladı,
Herkes ağladı,
Ozan ağladı.