Şafak attı mı bir kez
Anasının tombul göğüsleri arasindan,
Koştururdu tarlaya memiş.
Elinde tırpan
Toplardı bir bir sararan ümitleri .
Geldimi tarlaya biçerdöver
Hüzünlenir di mecbur .
Sonra çöker taşduvarın yanına , beklerdi...
Anızların üstünde
Sıralanınca ümitten balyalar
İç geçirdi derin derin.
Sonuçta anızlar bile yakılacaktı artık
Ve kül olacaktı geriye kalan
Son ümitleri
Sevgileri
Belki de sevdiceği...
Kayıt Tarihi : 7.7.2018 04:45:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!