Baltasını Toprağa Gömmüş Savaşçılar

kördüm

baltasını toprağa gömmüş savaşçılar gibi de çaresiz

kanadımın biri kırıktı

diğeri Nuh’un Gemisi’nde kalmış

yürüyüp bir ilahi buyrukla haritaları

suların emrinden çekip alacaktım bütün adaları

yüreğimde Tyan-Şan sıcaklığı

Yesi’de verilen selamı

kulaklarına üfleyecektim Roma’nın

o vakit dudaklarıma bir acı ezgi düştü

sancısını saldı yüreğime Endülüs’ün

el atıp tuttum bıçağından ben de Bürütüs’ün

parmaklarıma ağır ağır bir hüzün sızdı

kulak verdim ihanet coşkulu gaye ıssızdı

kanatlanıp bir kartal bakışıyla süzecektim diyarları

ferimle oymuştum çünkü ben o eşsiz yarları

toprak bir köz gibi batınca gözlerime

uyandım bütün körlüklerime

işte o zaman gördüm

işkembesi domuz etiyle dolu bir kanın

şaraba hayranlığını

kemikleri maymun iliği ile beslenen fikrin

aşüfteliğini o gün gördüm

kördüm

kör kalaydım

görmez olaydım

ağzı bağırsak ipiyle bağlanmış

uyluk kemiğinden konuşanları

diliyle zikzak çizenlerin zihinlerindeki çanları

görmez olaydım

çağın karnından sızan

şehrin tüm iniltilerini kusarak ayın şavkına

boğazıma düğümlenen teri silerek küçük dilimle

kanı kanla yıkamaya niyet ettim

körlüğün ummani karanlığında

evet, şilte şilte dökülen kitaba

teni giydiren bendim

eti sıkıştıran ben

bir kuyruk yağı tazeliğinde

sokulup ağır ağır

satır aralarına kanı sızdıran

bendim

taşıyamam uykusunu dağların

buzullar yüklüyüm.

bir yokluğun yelesine üflediğim günden beri

rüzgârı,

adağım ırmaklardır denizlere karşı

sancılarım kesilir diye

tırnaklarımla bellediğim yaramı

kanırtıyorum evlek evlek

boşuna ayırmışım acıyı kendime

kengerlerin arasında gül yetişmez

gevenler acıtır damakları

ve her bakireyi mahvedebilir

bir serseri atın toynakları

oysa kördüm

ne güzeldi görmenin yanında

körlük bahşeden merhamet

ne güzeldi