Balkonumdaki Absürd Şiiri - Hatem Çetinkaya

Bir balkonum var benim,
Üç metrekare ölüm,
Beş metrekare hayat...
Arada sıkışmış
Bir kahve fincanı kadar hüzün.

Oturuyorum her akşam,
Saat beş buçukta.
Saat beş buçuk oturuyor bazen üstüme,
Beni ezberliyor,
Ben de saati....

Komşu kadın çamaşır asıyor ,
Gök mavisi bir külot...
Utanıyor bulutlar.
Ben utanmıyorum,
Utanacak ne var ki?

Bir martı kondu az önce
Balkonun demirine.
Martı değilmiş,
Yırtık bir poşetti;
Rüzgârın oyunu işte..
Ben de yırtık bir poşetim,
İçim boş,
Ama uçabiliyorum hâlen...