Balkondan Aşağı Sarkmış Çocuğum

gözlerimi kapatıp yüzüne bakıyorum
yalnızca karanlığa dalıyorum olmazsa
birazdan gidip geleceğim içime
doğru fesleğenler uzanacak bıraksam
her şeyi anımsayacağım birden bire
mektubun gelmiş olacak sesin
gövdemde dolanacak ve bulacak
dokunduğun en yalnız yerlerimi
birbirine sürteceğim

sen yoksun acı kalıyor döndüğüm yerlerden geriye
gidip bütün fotoğraflarda yerimi alıyorum
siyah beyaz bir sokağın sonunda
beni kimse beklemiyor oluyor

olsun kimse beklemesin sen konuşursun uzaktan
uzağa çiçekleri sularsın olmazsa itaat
ettiğim hayatı sana bırakırım acıdan
kalan ne varsa yeniden yaşarız yaşamasına
ama arzularım beni her gün biraz daha
incitiyor durmaksızın kırılıyorum unufak

kanım içime akıyor sen varsan bundan sonra
yeterince tutarsız olurum hayatımda başıboş
dolaşırım evin odalarının hiç birinde uzun süre kalmam
duvarlardaki resim ve fotoğrafların önünde hiç durmam
geçer giderim mutfak tuvalet banyo oturma odası balkon

ama yoksun anılar ardımdan geliyor
üstüm başım bana benzemiyor yüzümü tanımıyorum
şimdi gidecek olsam dostlarım siyah acılar sunar gecenin
içinde bardaklar dolar boşalır üstüme her aşk
bende bir leke bırakır kimse çıkaramaz
büyür kocaman beni içine alır senden habersiz
her gece gözlerimi kapatarak yüzüne baktığımda;

balkondan aşağı sarkmış çocuğum
düşer düşmez kendini kucaklayacak!